W wydanym w 1971 roku katalogu prałatów i kanoników prymasowskiej kapituły łowickiej, ks. prałat Józef Wieteska wymienia urodzonego 22 października 1869 roku w Warszawie księdza Alfonsa Trepkowskiego. Jego życiową drogę i karierę kapłańską przybliża w swym szkicu biograficznym Michał Sianoszek.

Pochodzenie i związki rodzinne

Pochodził w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Jego ojcem był Ludwik Stanisław Trepkowski (1846-1904) - siodlarz i rymarz, syn Stanisława i Elżbiety z Wildów. Matką zaś - Marianna z Józefowiczów (1845-1909), córka Karola i Agnieszki z Bruszewskich. Ochrzczony został w kościele archikatedralnym pw. św. Jana Chrzciciela, a jego rodzicami chrzestnymi byli: Edward Szymański i Julia Wiśniewska z Ziółkowskich. Jednym z pradziadków był przedstawiciel skierniewickiego patrycjatu, August Wilde (1770-1832) - młynarz, radny, właściciel kilku placów i magazynów oraz dzierżawca młynów wodnych Kamion i Dęba. Utrzymywał on kontakty handlowe i towarzyskie z wójtem Andrzejem Zawadzkim z Łowicza, a później z jego synem Antonim, który w 1840 r. został chrzestnym jego wnuka Władysława Suligowskiego.

Związany emocjonalnie z babcią od strony ojca - Elżbietą, zmarłą w 1891 r., bywał z nią często w Sokołowie pod Bolimowem u jej siostrzenicy Wiktorii z Kamińskich Wróblewskiej (1822-1890). Jej syn, Józef Wróblewski (1860-1941), przez długie lata był jego najlepszym przyjacielem. Bratankami Alfonsa byli: ppor. rez. Czesław Jerzy Trepkowski (1908-1940) - absolwent Wydziału Prawa UW, zamordowany na rozkaz Stalina w 1940 r. w Katyniu, pośmiertnie mianowany w 2007 r. na stopień porucznika oraz Tadeusz Trepkowski (1914-1954) - znany grafik i plakacista, a także projektant znaczków pocztowych. Kończąc sprawę koneksji rodzinnych księdza Trepkowskiego, warto wspomnieć, że bliskim jego kuzynem był ksiądz prałat Roman Marian Wilde (1883-1950) - kanclerz Kurii Diecezjalnej Podlaskiej.

Droga kapłańska

Alfons w dzieciństwie był chorowity. Początkowo uczył się prywatnie. Później ukończył gimnazjum w Warszawie, a w 1887 r. wstąpił do seminarium duchownego. W 1892 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Warszawie z rąk arcybiskupa Wincentego Teofila Popiela. Po święceniach pełnił funkcję wikariusza w parafii Wniebowzięcia NMP w Starych Babicach, a następnie przy kolegiacie łowickiej. W 1893 r. został wikariuszem w parafii św. Jakuba Apostoła w Skierniewicach. Kolejnymi placówkami wikariuszowskimi były parafie w: Gostyninie (1895-96) i - na dzisiejszej - warszawskiej Woli (1896-1897).

Proboszczem został w 1897 r. w parafii św. Anny w Kiczkach w powiecie mińskim. W latach 1899-1906, z małą przerwą w 1905 r., gdy opiekował się w zastępstwie parafią łaznowską, był proboszczem parafii Narodzenia NMP w Będkowie w powiecie tomaszowskim. Tam restaurował zabytkowy kościół i napisał jego monografię oraz stworzył małe muzeum. W 1906 r. został mianowany prefektem szkoły technicznej w Warszawie (obecnie XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica), w której uczył aż do 1925 r., kiedy choroba serca zmusiła go do opuszczenia tego stanowiska. Przeszedł wtedy na emeryturę, co mu jednak nie przeszkadzało być w dalszym ciągu cenzorem ksiąg religijnych.

Działalność społeczna i literacka

W 1916 r. został mianowany delegatem arcybiskupim przy zarządzie wskrzeszonej Polskiej Macierzy Szkolnej i w Komisji Głównej Nauczania Powszechnego, a od 1926 r. sędzią sądu arcybiskupiego i dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych w archidiecezji warszawskiej. Był również aktywnym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. We wrześniu 1913 r. uczestniczył w ingresie księdza biskupa Aleksandra Kakowskiego do archikatedry św. Jana Chrzciciela w Warszawie, a w październiku 1919 r. w święceniach biskupich Ambrogio Rattiego, nuncjusza apostolskiego w Polsce, późniejszego papieża Piusa XI, z którym znał się osobiście i korespondował przez kilka lat.

Był autorem licznych artykułów publicystycznych w prasie warszawskiej, podpisywanych własnym nazwiskiem lub ps. “A. Nekanda”. W 1913 r. wydał liczącą 447 stron pracę pt. “Nauka wiary i moralności”, a w 1922 r. książkę pt. “Benedykt XV i Pius XI”. W uznaniu zasług władza duchowna mianowała go w 1921 r. kanonikiem kapituły łowickiej. Został też kustoszem biblioteki kapitulnej. Ożywił jej życie i opisał historię, wygrzebując stare dokumenty. W dniu 25 kwietnia 1933 r., podczas mszy z okazji 500-lecia Kolegiaty Łowickiej, wygłosił wyjątkowe, podniosłe kazanie. Przyczynił się także do opracowania nowych statutów kapituły.

Pracowity i gorliwy kapłan

Ksiądz Alfons Trepkowski zmarł 18 czerwca 1933 r. w wyniku ataku serca w Warszawie, w 41. roku życia kapłańskiego. Uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył kardynał Aleksander Kakowski, odbyły się 21 czerwca. Ceremonia rozpoczęła się liturgią żałobną w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach. Na zakończenie mszy przemowy wygłosili biskupi: Antoni Szlagowski i Karol Niemira oraz księża: Podbielski, Węglewicz i Fajęcki. Trumna z ciałem księdza spoczęła w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim.

We wszystkich placówkach oddawał się pracy z nadzwyczajną sumiennością. Jako prefekt był bardzo szanowany przez swoich uczniów i miał na nich wielki wpływ. Pracował bardzo gorliwie w Kole Księży Prefektów i najsumienniej brał udział w jego posiedzeniach. Ciągle czytał i kształcił się. W pracy misyjnej odznaczał się wielką inwencją i darem organizacji. Przez całe życie praca była jego żywiołem i dominującą cechą jego prawego charakteru, a nadzwyczajna uprzejmość nie wyróżniała nikogo, zarówno w stosunku do starszych, jak i najmłodszych uczniów.

Na koniec pragnę dodać, że ksiądz Trepkowski w 1930 r. ochrzcił “z wody” moją babcię Wandę Figat, po mężu Sianoszek, była wnuczką przyjaciela księdza, Józefa Wróblewskiego. Dziękuję za pomoc w gromadzeniu materiałów do artykułu mieszkającej w USA, Elżbiecie z Osowskich Nowik - potomkini Augusta Wilde i Iwonie z Białasów Peryt z Warszawy.

Michał Sianoszek