I ja żegnam, choć nie ma mnie w kraju.

Pożegnanie godne ś.p. Stanisława, jednego z najwybitniejszych współczesnych łowiczan. Był przy tym nadzwyczaj skromny. Piękna, jak zawsze homilia, J.E. biskupa Józefa Zawitkowskiego. Pełna katedra. Ks. Twardowski napisał kiedyś słynne zdanie o tym, żeby się spieszyć kochać ludzi, bo szybko odchodzą. Jak twierdzą Jego byli uczniowie był wspaniałym pedagogiem, uwielbianym przez młodzież. O zasługach dla utrwalenia łowickiego folkloru wszyscy chyba wiedzą, wiele o tym mówiono i pisano. Ś.p. Stanisław Wielec miał jeszcze wiele planów, o których mówiono w pożegnalnych mowach w łowickiej katedrze. Nieskromnie dodam, że jeden z planów wiązał się z moją osobą, o czym już pisałem. Namawiał mnie, byśmy razem napisali historię sportu w średnich szkołach Łowicza w latach 50. i 60. XX wieku. Mieliśmy zrobić to najbliższą jesienią. Bez Stasia to nie będzie możliwe. Był wychowankiem mojego Teścia w Liceum Pedagogicznym, Andrzeja Koteckiego, którego - jak chyba wszyscy wychowankowie - wprost uwielbiał. I to on Stanisława w wielkim stopniu ukształtował, co sam często podkreślał.

Również byłam z wieloma bliskimi na pożegnaniu Wujka. Tak pięknych korowodów łowickich doświadczyłam dwukrotnie - obydwa związane były z Wujkiem Staśkiem. Coś pięknego - jak Jego życie.

Do Pana Krzysztofa Miklasa.
teraz możne Pan napisać taka Historię z dedykacja dla Pana Stanisława. wiem i wierze ze się Panu to uda! powodzenia. Sam chętnie taka historie przeczytam.
był moim nauczycielem i był naprawdę porządnym Gościem !
Świeć Panie nad jego Duszą.