Żadna z wystawianych dotąd oper na scenie przed pałacem Radziwiłłów w Nieborowie nie przyciągnęła takich tłumów jak sobotni "Czarodziejski flet" Wolfganga Amadeusza Mozarta. Spektakl obejrzało ponad dwa tysiące widzów.

[FOTORELACJA]7327[/FOTORELACJA]

Organizatorem wydarzenia było Muzeum w Nieborowie i Arkadii, Fundacja Trzy Trąby, założona i prowadzona przez członków rodu Radziwiłłów oraz Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków oddział warszawski.

Tuż przed rozpoczęciem opery o godz. 20.00 przez Aleję Lipową ciągnął zwarty szereg samochodów, niestety o tej porze trudno było już znaleźć wolne miejsce do zaparkowania blisko pałacu, więc zarówno przy tej Alei, jak i Alei Legionów wiodącej do Kompiny, samochody stanęły na poboczach, na długości kilkuset metrów. Parkowano przy hotelu Na rozdrożu i w bocznych uliczkach odchodzących od głównej drogi. Natomiast przed sceną wszystkie miejsca siedzące były zajęte, dlatego bardzo dużo osób rozsiadło się na kocach lub na leżakach i składanych krzesłach, które ze sobą przynieśli. 

Kurator muzeum Monika Antczak powiedziała nam kilka dni przed spektaklem, że liczy na pogodę, bo wcześniejsze opery nie miały do niej szczęścia. Tym razem się udało.

Muzeum w Nieborowie organizując po raz piąty plenerowe widowisko operowe przed radziwiłłowskim pałacem, ponownie odniosło ogromny sukces, wydaje się, że największy z dotychczasowych. Tak frekwencyjny jak i artystyczny. O frekwencyjnym wspomnieliśmy wyżej, artystyczny natomiast, bo poziom wokalny był znakomity - publiczność nagradzała oklaskami kolejne arie i duety. Posłuchajcie:

Akustyka w plenerowej scenerii była bez zarzutu, kostiumy barwne i bogate, gra aktorska także bardzo dobra (świetny Papageno). Klasą dla siebie były animacje komputerowe wyświetlane na frontonie pałacu, wprowadzające elementy baśniowości, tak przecież oczywiste w tej akurat operze. 

Słowem: inscenizacja opery była zachwycająca pod każdym względem. Na scenie wystąpili młodzi śpiewacy, i tak w w kolejne role wcielili się: Tamino - Jacek Szponarski, Papageno - Mateusz Kulczyński, Pamina - Julia Pliś, Sarastro - Karol Skwara i Królowa Nocy - Joanna Mikuła. Oprócz wystąpili soliści Dziecięcego Chóru "Artos" i Chór "Choir" oraz orkiestra "La Scoperta".

Pewnym mankamentem, ale tylko dla części widowni, zgromadzonej po lewej stronie blisko sceny, było to, że nie były tam widoczne polskie napisy tłumaczące niemiecki tekst partii śpiewanych (dialogi mówione były po polsku). No ale to "wina" samych widzów, że przybyło ich tylu, że zajmowali każde dostępne miejsce - a nie każde gwarantowało ten sam komfort oglądania. 

Spektakl trwał sporo ponad dwie godziny, a  mimo to ogromna większość widzów słuchała do końca, brawami dziękując artystom długo po wybrzmieniu ostatnich dźwięków. 

I choć może dla większości widzów symbolika wolnomularska tak obecna w tej operze była cokolwiek obca, to jednak muzyka broniła się sama, była po prostu piękna. Gdy przed spektaklem Maciej Radziwiłł, szef fundacji Trzy Trąby życzył zebranym, nawiązując do trwającej kampanii wyborczej, by wybierali ludzi, którzy kochają muzykę, wzbudziło to szmer uznania, by nie powiedzieć aplauzu na widowni. Gdy spektakl się kończył, można było jeszcze bardziej przyklasnąć jego słowom. Muzyka po prostu łączy - o ile jest dobra. Ta taką była.