Pani Paulina uratowała życie swojej podopiecznej

Kursy pierwszej pomocy to nie jest tylko teoria, ponieważ każdy z nas może być świadkiem sytuacji, gdy trzeba drugiemu człowiekowi udzielić pomocy. Wtedy zdobytą na kursie wiedzę trzeba szybko i umiejętnie zastosować. Przekonała się o tym Paulina Brochocka z Łowicza.

Pani Paulina jest asystentką osobistą osoby niepełnosprawnej - tak dokładnie nazywa się stanowisko jej pracy, które zostało stworzone w ramach Łowickiego Centrum Usług Środowiskowych - projektu realizowanego przez powiat łowicki, a ściślej Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Łowiczu.

W ramach tego projektu, od kwietnia tego roku, ma pod opieką 3 osoby, które odwiedza co najmniej raz w tygodniu. W sumie na każdego podopiecznego ma 25 godzin miesięcznie. Ale jej doświadczenie w pracy jest nieco dłuższe, ponieważ wcześniej, przez 14 miesięcy wykonywała podobne obowiązki w ramach projektu realizowanego przez Stowarzyszenie "Ja - Ty - My". 

21 czerwca br. Paulina Brochocka odwiedziła jedną ze swoich podopiecznych - ponad 75-letnią kobietę z zaawansowaną chorobą Alzheimera, leżącą, będącą w złym stanie zdrowia. Była u niej akurat inna opiekunka, wynajęta prawdopodobnie przez rodzinę, która myła leżącą kobietę. Właśnie już skończyła i pościeliła jej na nowo łóżko i chciała podnieść barierki, gdy kobieta nagle wstała i zaczęła krzyczeć. Panią Paulinę to zelektryzowała, ponieważ w pierwszej chwili pomyślała, że może ta druga opiekunka niechcący ją przycięła. Ale nic takiego nie miało miejsca. Po chwili starsza pani zaczęła się trząść i rzucać w ataku padaczki.

- Po prostu udzieliłam jej pomocy. Złapałam za głowę i lekko ścisnęłam. Przeszłam kilka kursów pierwszej pomocy: pierwszy to jeszcze w szkole, potem na kursie na prawo jazdy, kolejny na kursie na kwalifikowanego pracownika ochrony, a także w Polskim Stowarzyszeniu Rodak, do którego należę - mówi kobieta. Przyznaje jednak, że najpierw ją zmroziło, ale to były ułamki sekund, potem od razu przyszła jej do głowy myśl, że musi przecież pomóc - to jej obowiązek. 

Przeszłam kilka kursów pierwszej pomocy: pierwszy to jeszcze w szkole, potem na kursie na prawo jazdy, kolejny na kursie na kwalifikowanego pracownika ochrony, a także w Polskim Stowarzyszeniu Rodak, do którego należę.

Relacjonując to, co działo się dalej, nasza rozmówczyni mówi, że kobieta się uspokoiła, atak padaczki minął, jednak przestała oddychać. Znowu zaczęła ją ratować, robiąc reanimację. W tym czasie druga opiekunka będąca obok, zadzwoniła do Centrum Powiadamiania Ratunkowego, aby wezwać pogotowie.

- Oddech wrócił po minucie, wtedy próbowałam ułożyć kobietę w pozycji bocznej, aby nie zakrztusiła się krwią, bo w czasie ataku pogryzła sobie język. Monitorowałam jest stan do przyjazdu pogotowia. Karetka naprawdę szybko była na miejscu, w ciągu około 10 minut - relacjonuje zdarzenie opiekunka. Kobieta trafiła do szpitala, po tygodniu została wypisana, niestety szybko do niego wróciła. Opiekunka wie, że ma trafić na dalsze leczenie do Zgierza. Szczegółów nie zna, bo przekazano jej tylko tyle informacji, ile jest jej potrzebne z związku z pracą, jaką wykonywała w jej domu. - Wiem, że jej sytuacja zdrowotna jest trudna - powiedziała w odpowiedzi na nasze pytania.        

Cieszę się, że mogę innym pomóc. Trzeba mieć dużo siły, aby to udźwignąć

Gdy zapytaliśmy pani Pauliny, czy trudna jest praca, którą wykonuje, odparła, że przede wszystkim jest ciężka psychicznie, bo bardzo wpływa na uczucia człowieka, który pomaga osobie niepełnosprawnej, starszej i schorowanej. - Ale cieszę się, że mogę innym pomóc. Trzeba mieć dużo siły, aby to udźwignąć - dodaje.